کاهش شنوایی در بالغین

حدود پنج تا شش میلیون نفر در ایران (۲۰ تا ۲۵ میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا) در جاتی از کاهش شنوائی دارند. اغلب کاهش شنوائی ها در بالغین اتفاق می افتد. تنها یک میلیون از این افراد زیر ۱۸ سال هستند.

کاهش شنوائی می تواند خفیف، متوسط، شدید یا کامل باشد. این حالت می تواند نشانه آسیب به گوش خارجی، میانی، داخلی یا عصب شنوائی باشد.

گوش خارجی شامل گوش قابل مشاهده و کانال گوش است. گوش میانی یک حفره پر از هواست که شامل سه استخوانچه می باشد. گوش میانی توسط پرده گوش از کانال گوش جدا می شود. بعضی از انواع کاهش شنوائی ناشی از ممانعت از انتقال امواج صوتی در طول گوش خارجی و میانی است. این نوع کاهش شنوائی معمولاً با دارو یا جراحی می تواند تصحیح شود.

بعضی ازعوامل که مانع انتقال امواج صوتی در گوش خارجی و میانی می شوند عبارتند از:
· تجمع جرم یا جسم خارجی در گوش
· پرده گوش سوراخ
· استخوانچه های به هم چسبیده یا از هم جدا شده
· عفونت
· ضربه به سر
· کیست یا تومور
· بد شکلی ها

شایعترین علت کاهش شنوائی در بالغین، آسیب ساختمانهای گوش داخلی یا آسیب به عصب شنوائی است که ایمپالس ها را از گوش داخلی به مغز می رساند. این حالت معمولاً برگشت پذیر نیست اما به وسیله سمعک ها می توان به بیمار کمک کرد.
بعضی علل آن عبارتند از:
● ضربه
● سروصدا
● عفونت یا بیماری
● داروها
● کهولت سن
کاهش شنوائی می تواند تدریجی یا ناگهانی باشد. روند طبیعی پیری نیز می تواند منجر به کاهش شنوائی شود. از آنجا که کاهش شنوائی اغلب تدریجی است، خیلی از بالغین از وجودش آگاه نیستند. آنها تنها ممکن است احساس کنند که افراد واضح صحبت نمی کنند. مواجهه با سروصدا اغلب عامل کاهش شنوائی بخصوص در جمعیت مردان است. بیماری منییر سومین علت شایع اختلال شنوائی در بالغین است. علائم شامل کاهش شنوائی متناوب، وزوز گوش و مشکلات تعادلی است.
اگر شما احساس کاهش شنوائی می کنید، با پزشک خود جهت انجام یک تست شنوائی تماس بگیرید. تست شنوائی می تواند درجه و نوع کاهش شنوائی را تعیین کند.

گوش چگونه کار می کند؟
گوش سه قسمت اصلی دارد: خارجی، میانی و داخلی. گوش خارجی (قسمتی که شما می توانید ببینید) به کانال گوش باز می شود. پرده گوش کانال گوش را از گوش میانی جدا می کند. استخوانچه های گوش میانی انتقال صدا به گوش داخلی را به عهده دارند. گوش داخلی حاوی عصب شنوائی است که به مغز منتهی می شود.
هرگونه منبع صوتی، ارتعاشات یا امواج صوتی را به هوا انتقال می دهد. این امواج از ورودی گوش عبور کرده و از طریق مجرای گوش به پرده گوش برخود می کنند وسبب ارتعاش آن می شوند. ارتعاشات به نوبه خود به استخوانچه های گوش میانی منتقل می شود که این استخوانچه ها ارتعاش را به عصب شنوائی در گوش داخلی منتقل می کنند. در اینجا ارتعاشات تبدیل به ایمپالس های عصبی می شود و مستقیماً به مغز می روند؛ جائیکه ایمپالس ها به عنوان صدا تفسیر می شود. (موزیک، صدا، بوق ماشین و…)