موارد مصرف و عوارض جانبی مصرف ایورمکتین
ایورمکتین برای از بین بردن کرم های انگلی استفاده می شود؛ کرم هایی که یک سوم از جمعیت جهان را گرفتار کرده اند و باعث ابتلا به بیماری هایی از جمله نابینایی رودخانه و فیلاریازیس لنفاوی می شوند.
این دارو کرم های انگلی و پشه ها را با حمله به سیستم های عصبی از بین می برد.
برای از بین بردن کرم های انگلی استفاده می شود؛ کرم هایی که یک سوم از جمعیت جهان را گرفتار کرده اند و باعث ابتلا به بیماری هایی از جمله نابینایی رودخانه و فیلاریازیس لنفاوی می شوند.
این دارو کرم های انگلی و پشه ها را با حمله به سیستم های عصبی از بین می برد.
نتایج اولیه حاصل از آزمایش های داروی موسوم به ایورمکتین (ivermectin) در بورکینافاسو نشان می دهد که این دارو می تواند موارد ابتلای کودکان به بیماری مالاریا را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
مالاریا یکی از مهم ترین بیماری انگلی و از مشکلات بهداشتی تعدادی از کشورها به خصوص در نواحی گرمسیری است. این بیماری به صورت عفونت حاد در بیشتر موارد وخیم و گاهی طولانی و با ویژگی های تب متناوب و لرز، کم خونی و بزرگی طحال و گاه با ویژگی های ساده یا کشنده دیگر خودنمایی می کند.
این بیماری به خاطر شیوع زیاد و مرگ ومیر حاصل از آن ÷اهمیت زیادی دارد. انگل مالاریا توسط یک تیره از پشه به نام آنوفل به انسان منتقل می شود.
ایورمکتین در درمان برخی آلودگی های انگلی نظیر انکوسرکیازیس (کوری رودخانه) و نوعی اسهال (استرانگیلویدیازیس) همچنین در درمان شپش سر, جرب و فیلاریازیس لنفاتیک به کار میرود. از طریق خوراکی و یا پوستی مصرف می شود.
از داروهای ایورمکتین یا آلبندازول یا تیابندازول دردرمان استرونژیلوئیدیازیس (Strongyloidiasis) یک عفونت روده‌ای با منشاء استرونگیلوئید استرکورالیس (Strongyloides stercoralis) است و در سراسر دنیا شایع است استفاده می شود.
این عفونت مزمن معمولا باعث ایجاد بثورات پوستی، استفراغ، اسهال یا یبوست و مشکلات تنفسی شده و می‌تواند در افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی کشنده باشد.
ایورمکتین به طور متوسط جذب خوبی دارد و جذب آن با غذای چرب افزایش می یابد. حجم توزیع ۳ تا ۳٫۵ لیتر در کیلوگرم دارد و از سد خونی مغزی عبور نمی کند.
موارد مصرف ایورمکتین
ایورمکتین داروی ضد انگل وسیع الطیفی است که در درمان آسکاریازیس – فیلاریازیس: اونکوسرسازیس (که در اثر Onchocerca Volvulus ایجاد شده است)
عفونت های مانسونلا
عفونت های ووچریا ناشی از Wuchereria Bancrofti
عفونت های ناشی از Gnathostoma Spinigerum
انواع کرم های قلابدار
عفونت های روده ای ناشی از Strongyloides Stercoralis
مکانیسم اثر ایورمکتین
ایورمکتین با اتصال غیر قابل برگشت به کانال های کلرید گلوتامات که در سلول های عصبی پارازیت وجود دارد، به افزایش نفوذ پذیری غشاء سلولی به یون های کلرید باعث فلج عصبی انگل می گردد
فارماکوکینتیک ایورمکتین
مقالات مربوط به فارماکوکینتیک ایورمکتین ناچیز است. توسط آنزیم سیتوکروم P450 متابولیزه می شود. متابولیسم آن عمدتا کبدی است و دفع آن و متابولیت هایش به میزان ۹۹ درصد از طریق مدفوع طی ۱۲ روز انجام میگیرد و کمتر از ۱ درصد دوز تجویزی در ادرار دفع می شود. نیمه عمر آن ۱۶ ساعت است.
میزان مصرف دارو
بزرگسالان :
– دوز معمول در انکوسرسیازیس :
۰٫۱۵ میلی گرم بر کیلوگرم خوراکی هر ۱۲ ماه
بیماران با عفونت چشمی شدید ممکن است به تکرار هر۳ یا ۶ماه نیاز داشته باشند.
– دوز معمول در استرانگیلویدیازیس :
۰٫۲ میلی گرم بر کیلوگرم تک دوز خوراکی
در بیماران با نقص ایمنی نظیر ایدز درمان ممکن است نیاز به تکرار داشته باشد. هرچند گاها پاسخ به درمان در این بیماران ضعیف میباشد .
– دوز معمول در آسکاریازیس , فیلاریازیس, لار و مهاجر پوستی :
۰٫۲ میلی گرم بر کیلوگرم تک دوز خوراکی
– دوز معمول برای شپش :
۰٫۲ میلی گرم بر کیلوگرم تک دوز خوراکی, دو هفته بعد تکرار شود.
اطفال:
– دوز معمول فیلاریازیس دراطفال :
در کودکان ۵ ساله و بالاتر ۰٫۴میلی گرم بر کیلوگرم تک دوز خوراکی بصورت سالیانه (همراه با یک دوز سالیانه ۶ میلی گرم بر کیلوگرم از دی اتیل کاربامازین) برای ۴ تا ۶ سال
عوارض جانبی مصرف ایورمکتین
تهوع , سردرد , گیجی , اسهال , درد عضلانی , خارش , راش پوستی , تورم دست و پا , تورم و حساسیت غدد لنفاوی , احساس وجود جسم خارجی در چشم
موارد مصرف و عوارض جانبی مصرف ایورمکتین