کلستئاتوم چیست؟ آیا کلستئاتوم خطر ناک است؟

کلستئاتوم چیست؟
کلستئاتوم رشد پوست در محل نابجا یعنی گوش میانی (پشت پرده گوش) است. کلستئاتوم معمولاً به دنبال عفونت های مکررگوش ایجاد می شود که سبب رشد به سمت داخل پوست پرده گوش می گردد. کلستئاتوم اغلب به شکل یک کیست یا کیسه ای است که لایه هایی از پوست قدیمی را که در قسمت داخلی گوش تولید می شود، به بیرون می ریزد. در طول زمان، توده کلستئاتوم می تواند بزرگ شود و استخوانچه های گوش میانی را تخریب کند. کاهش شنوائی، سرگیجه و فلج عضلات صورت می توانند در اثر رشد ممتد کلستئاتوم ایجاد شوند.
علل کلستئاتوم:
کلستئاتوم اغلب به دلیل عملکرد بد شیپور استاش و همچنین عفونت گوش میانی ایجاد می شود. شیپور استاش تعادل فشارهوا را بین گوش میانی و محیط برقرار می کند. هنگامیکه شیپور استاش بد کار می کند، (احتمالاً به دلیل آلرژی، سرماخوردگی یا سینوزیت) هوای گوش میانی توسط بدن جذب می شود و یک خلاء نسبی درگوش ایجاد می شود. فشا رناشی از خلاء ساک یا کیسه را (بخصوص در نواحی که پرده بدلیل عفونت قبلی ضعیف شده است) به داخل می کشد این ساک اغلب تبدیل به کلستئاتوم می شود.
کلستئاتوم مادرزادی نوعی نادر از کلستئاتوم است که از زمان تولد وجود دارد و می تواند در گوش میانی یا استخوانهای قائده جمجمه و اطراف گوش رخ دهد.کلستئاتوم مادرزادی از ورای پرده دیده می شود
علائم کلستئاتوم
در ابتدا ممکن است گوش ترشح داشته باشد که گاهی اوقات بدبو است. همینطور که کیسه یا ساک کلستئاتوم بزرگتر می شود احساس پری یا فشار در گوش ایجاد می کند و همزمان کاهش شنوائی نیز ایجاد می شود. درد پشت گوش بخصوص درشب، ممکن است ناراحتی شدیدی برای بیمار ایجاد کند. سر گیجه یا ضعف عضلانی درهمان سمت صورت ممکن است رخ دهد. همراهی یک یا چند نشانه فوق دلایل خوبی برای بررسی بیشتر هستند.
آیا کلستئاتوم خطر ناک است؟
کلستئاتوم گوش می تواند خطرناک باشد و هیچ وقت نباید نادیده گرفته شود. خوردگی استخوانی می تواند سبب گسترش عفونت به نواحی اطراف (مانند گوش داخلی و مغز) شود. اگر درمان به موقع صورت نگیرد، ناشنوایی، آبسه مغزی، مننژیت و به ندرت مرگ ممکن است اتفاق افتد.

درمان کلستئاتوم
معاینه بالینی توسط جراح گوش و حلق و بینی می تواند وجود کلستئاتوم را تایید کند. درمان ابتدایی شامل تمیز کردن گوش، آنتی بیوتیک و قطره های موضعی گوش است. هدف درمان اولیه قطع ترشح گوش و کنترل عفونت است. وسعت و محدوده رشدی کلستئاتوم نیز باید بررسی شوند.
کلستئاتوم های بزرگ عارضه دار، معمولاً نیاز فوری به جراحی دارند تا بیمار از عوارض جدی محافظت شود. تست های شنوائی و تعادل، گرافی و سی تی اسکن ماستوئید (استخوان جمجمه نزدیک گوش) و گوش میانی ممکن است لازم باشند. این تست ها جهت تعیین میزان شنوائی باقیمانده برای بیمار و وسعت تخریبی که کلستئاتوم ایجاد کرده است، انجام می شوند.
جراحی در اغلب موارد تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. هدف اولیه جراحی از بین بردن کلستئاتوم و عفونت و هدف دوم بازسازی و پیوند پرده گوش است. حفظ شنوائی یا برقراری شنوائی مجدد برای بیمار، هدف سوم جراحی است که گاهی در جراحی اولیه تامین می شود و گاهی در جراحی دوم که با تاخیر انجام می شود صورت می گیرد.
در موارد تخریب شدید گوش، بازسازی ممکن است مقدور نباشد. ترمیم عصب ۷ یا به ندرت ممکن است احتیاج شود. بازسازی گوش میانی گاهی در یک جراحی ممکن نیست و بنابراین عمل دوم ۶ تا ۱۲ ماه بعد ممکن است انجام شود. عمل دوم با هدف برقراری شنوائی و همزمان مشاهده مجدد گوش میانی و ماستوئید از نظر کلستئاتوم باقیمانده انجام می شود.
پذیرش در بیمارستان معمولاً در صبح روز عمل انجام می شود و اگر عمل صبح زود انجام شود ترخیص نیز همان روز ممکن خواهد بود. برای بعضی بیماران گذراندن یک شب در بیمارستان ممکن است لازم شود. در موارد نادر (عفونت عارضه دار) بستری طولانی نیاز خواهد بود. مدت زمان استراحت از کار، یک تا دو هفته می باشد.
ویزیت های پیگیری در مطب بعد از جراحی مهم و ضروری است، چرا که کلستئاتوم گهگاه عود می کند. در مواردیکه یک حفره بزرگ در ماستوئید ایجاد شده است، هرچند ماه ویزیت در مطب جهت تمیز کردن حفره و پیشگیری از عفونت لازم خواهد بود. برای بعضی از بیماران معاینات دوره ای گوش تا آخر عمر ضروری است.
خلاصه
کلستئاتوم یک موقعیت جدی ولی قابل درمان گوش است که تنها با معاینه طبی تشخیص داده می شود. ترشح و احساس فشار گوش، کاهش شنوائی، سرگیجه یا ضعف عضلات صورت یا درد مداوم، علایم هشدار دهنده ای است که نیاز به بررسی توسط جراح گوش و حلق و بینی دارد.